Hillston en omstreken

G'day Lads,

Nadat we ons vorige reisverslag beeindigd hadden, vertrokken we met een heerlijke maaltijd in de maag uit Halls Gap (de ''hoofdstad'' van het natuurreservaat The Grampians). Het was toegestaan op bepaalde gebieden, in de zogenaamde Bush Areas, te overnachten. Helaas was het al erg donker, en dus moest met groot licht gereden worden. Nog onder de indruk van onze ontmoeting (en bijna aanrijding) met een kangaroe op Phillip Island, reden we met aangepaste snelheid over de donkere weg - ongeveer 70 km waar 100 was toegestaan -. Het eerste gedeelte van de rit verliep vlekkeloos, maar opeens schoot er een kleine walibi uit het donker voor de auto. Het verblinde beest sprong voor zijn leven, ''but he came in without a warning''. Ondanks optimaal gebruik van de overigens fantastisch werkende remmen van de FF bleek een aanrijding niet te voorkomen. De arme walibi werd hard geraakt door de bumper en werd enkele meters naar voren gesmeten. De FF remde zich tot stilstaan en iedereen stapte uit.

Het arme beest bloedde amper, maar leek verlamt aan hoofd en bovenlichaam. Het zou niet lang duren voordat inwendige bloedingen dit beestje teveel zouden worden... Na een kort beraad werd besloten dat de walibi wellicht nog te redden was (de andere optie was doden met een steen: een uiterst inhumane missie die wij alleen in uiterste nood wilden uitvoeren). dus met de moed van leeuwen bleven Jens en Rowan achter bij het gehavende beest, in pure duisternis, met als enig lichtpuntuje een telefoon, terwijl der Lutsi zich haaste naar Halls Gap, waar hopelijk telefoonbereik was; Injured Wildlife moest ingelicht worden.

Toen Louis eindelijk aankwam bij een gebied waar bereik was, bleek de telefoon waarmee dit belangrijke telefoontje gepleegd moest worden, niet over voldoende beltegoed te beschikken. Nadat Louis op straat ook niemand vond, keerde hij terug naar de plek des onheils.

Inmiddels langsgekomen andere auto's wisten ook niet wat te doen... en aangezien de walibi zichzelf, door enkel het gebruik van zijn benen, bevrijdde uit zijn benarde positie op de weg, besloten wij met ze allen naar "Halls Gap te rijden.

Een half uur na het ongteluk werd dan eindelijk Injured Wildlife gebeld, en na verschillende malen doorverbonden te zijn, kwamen we in contact met 2 locals. Na wederom een lange tijd kwamen zij daadwerkelijk opdagen, waardoor de overlevingskansen van het tere beest tot de kleinste substantie geslonken waren.

Aangekomen bij de walibi, bleek hij inderdaad dood te zijn. Thank God he wasn't caring any Joeys, anders waren het 2 kills in een keer.

Hierna reed Rowan nog bijna een kangaroe dood, maar het listige dier bleef bewegingsloos stilstaan, enkele centimeters naast de weg, in plaats van te vluchten voor het grote licht dat in zijn, ondertussen miniscuul geworden pupillen, scheen.


Afin, na nog een dag in de prachtige Grampiens te zijn geweest, trokken we naar de mijndorpjes Stawell en Arrarat. Hier was echter niet veel te doen. Doel van dit tripje was het vinden van werk in een jobcentre in Stawell, maar er waren geen toereiekende baantjes voor ons, bazen...

Na wat speurwerk in de locale mac op internet, vonden we vele adressen. Zo ook het adres van Dhillon, een eigenaar van een fruitfarm 22 km van Hillston - een goede 400 km bij Stawell vandaan-. Opvallend was dat deze farmer maar liefst 177 plukkers voor zijn cherries nodig bleek te hebben... Na een telefoontje zei hij dat wij naar Hillston moesten komen. Dus vertrokken we gister naar Hillston.

Na een lange trip en een tweede machtige roadkill (een achterlijke vogel vloog frontaal tegen onze voorruit aan, dwaas)hebben we uiteindelijk overnacht in de savanne's van NSW. De volgende morgen bereikten we Hillston: een klein stadje met niet meer dan 500 inwoners, een paar miljoen vliegen en muggen en momenteel een temperatuur van een goed graadje of 35. Dhillon bleek, naast de 177 plukker die hij nog zocht, al 230 plukkers in dienst te hebben. Na ons aangemeld te hebben, k unnen we morgen aan de bak, lekker cherries pluken!... Geld verdienen dat we met nieuwjaar samen met Dennis over de balk kunnen smijten in Sydney!

Wellicht dat het nu weer een tijdje zal duren voordat het volgende verslag gepost wordt, maar je weet nooit wat je allemaal kunt beleven als je heetgebakerd met 250 mensen cherries staat te plukken...

We wensen de Goldenboys veel succes met hun wedstrijd aankomende vrijdag.. Met een overwinning zal de hoop op een kampioenschap levend kunnen blijven...

Ave.