Back in Hillston

Na onze eerste korte nacht inde vertrouwde caravan ontmoetten we Frank, Myles en Gary weer. Meteen konden we aan de slag, aangezien er veel honing gemaakt kon worden. Zoals Frank ons al vertelde, bleek dat er niet heel veel gebeurd was in de tijd dat wij weggeweest waren.
De overstromingen in vooral het zuidoosten van Queensland bleken al snel een hoogtepunt bereikt te hebben. Zo stonden de door ons bezochte Castlemaine Perkins XXXX Gold Brewery en het Suncorp Stadium onder water. Op tv zagen we de overstroomde hoofdstraat van Toowoomba, waar wij de vorige dag nog doorheen gereden waren, onder water staan. Een vernietigende ‘’flashflood’’ nam een auto mee, die met volle kracht tegen een brug gesmeten werd. Vele andere auto’s werden meegesleurd in de stroming, boten zonken en huizen werden uit de grond getrokken. We waren dus net op tijd weggetrokken uit Queensland.
Lucky zijn we ook zeker geweest, aangezien we in eerste instantie zouden gaan vliegen. Het plan was de auto te parkeren op een parkeerplaats ten tijde van ons verblijf in Hillston, maar de enorme kosten die dit met zich meebracht, deed ons besluiten toch met de auto af te reizen naar het pittoreske Hillston. Ook het feit dat we meteen zijn gaan rijden, nadat we Dennis (die overigens dus ook precies op tijd ‘’de zinkende stad’’ verliet) afgezet hadden bij Brizzie Airport, heeft ons een hoop problemen bespaard.
Maar goed, na de eerste 2-3 dagen hard gewerkt te hebben, bleken er geen honingboxen meer te zijn. De regen verhinderde ons echter om nieuwe dozen te halen, waardoor we vrijdag en zaterdag zowaar vrij hadden! Een spoedbezoekje aan de nabij gelegen stad Griffith (110 k’s van Hillston) gaf ons de gelegenheid een rantsoen in te slaan voor het weekend.
Op de terugweg vloog er wederom een vogel tegen onze FF aan, ditmaal was het een cockatoe,een papegaaiachtige. Dat maakt roadkill 6 of 7.
’S Avonds was het dan weer tijd voorn het spelen van bowls. Gary, bowler in hart en nieren, kwam opeens niet opdagen, waardoor we het met de andere lokale oude mannen moesten doen. Gelukkig wisten ze nog wie we waren en al snel ontspon er een spannende bowls-strijd. Doordat Louis het voordeel had dat hij in een machtig team zat, met daarin onder andere de regerend clubkampioen, werd zijn team uitgeroepen tot dagwinnaar. Dit betekende voor Louis zijn eerste Frozen Choock! Dit lekkere ingevroren kippetje zal een dezer dagen genuttigd worden.
De avond werd afgesloten in de lokale pub, de Tatt’s (Tattersals Hotel). Gary had ons aangemoedigd langs te komen. Dit had hij echter op een laag bij de grondse manier gedaan. Drie Taiwanese meiden bleken bij de Germeister in huis te vertoeven (nee niet zijn vrouwen, naast beekeeping verdient Gary nog wat bij door kamers te verhuren aan backpackers), en deze meiden toonden verregaande interesse in Jens. (de Taiwanezen waren al meerdere malen langs Frank’s shed gereden, maar ‘’helaas’’ ontbrak elke keer ieder spoor van Jens). Gary vroeg ons naar de pub te komen, waarna wij instemde. Vluchtig sprak hij daar achteraan dat de Taiwanese meiden er ook zouden zijn. Gelukkig bleken ze geen geld te hebben, waardoor ze niks in de pub te zoeken hadden. Gary probeerde 2 oma’s te hosselen en ons te koppelen aan een van de oma’s kleindochter. Snel zijn we toen naar huis gegaan, niet wetend of Gerrit een ruige nacht tegemoet ging of niet.
Zaterdag werd een tweede relax/verveel dagje, waarin de voornamelijkste activiteiten het schrijven van een Goldenboys clublied en het inbouwen van een nieuwe radio en speakers in de Falcon waren.
Ondanks dat de overstromingen in Brisbane voor het grootste deel voorbij waren (iedereen is er nu aan het opruimen), bleek Australië opnieuw getroffen te worden door overstromingen. Ditmaal niet in Queensland, maar in Victoria. Het dorp naast het huis van de bijenmelker, Rochester, stond (en nu nog steeds) compleet onder water. Ook de boerderij van de bijenmelker en de GM (zijn vrouw) wordt in deze overstromingen niet ontzien. Het water staat momenteel een meter van de voordeur en de achterdeur af (gelukkig zijn ze zo slim geweest hun huis op een soort van heuveltje te bouwen). De koeien staan echter tot boven hun benen onder water, om nog maar te zwijgen over de kippen, die elders moesten worden ondergebracht. Ook andere plaatsen die wij eerder sinds ons verblijf in Ozzie bezocht hebben zijn overstroomd. Denk hierbij aan Halls Gap (de ‘’hoofdstad’’ van het natuurreservaat The Grampians), Great Western (waar Rowan’s ‘beloved’ wijnerijen stonden), Stawell en Ararat. Zoals de imker enigszins sarcastisch sprak: ‘’Everywhere the Dutchies go, big floodings seems to occur’’. Na een kleine discussie gaf de imker echter toe dat wij gelijk hadden, toen wij spraken van slecht watermanagement in Australië. Een voorbeeld hiervan is de Wivenhoe Dam. Deze dam, en er zijn vele andere, hebben in principe een dubbelfunctie. Als er teveel water valt, moet dit vastgehouden worden in de dam om evt overstromingen te vermijden. Als er een jaar droogte is, moet de dam water afgeven aan boeren en rivieren. Door de hevige regenval zitten meer dan 9 van de 10 dammen echter voor meer dan 95% vol. Doordat De Queensland overheid (hey, daar heb je ze weer… dwazen) het aanstaande gevaar te laat erkende, zat de Wivenhoe dam al over zijn 100% capaciteit heen (er was nog enige speling), maar de dreiging van het doorbreken van de dam werd de regering teveel. Er werd besloten alle dammen volledig open te zetten, want er was meer regen op komst. De gevolgen zijn bekend. Waarom er niet in een eerder stadium meer water is gelost, dat weliswaar zou kunnen leiden tot overstromingen, maar op geringe schaal, is ons onverklaarbaar. De prijzenswaardige mentaliteit van de media richting Queensland Goverment is daarom erg frustrerend. In Nederland zou je hier onmogelijk mee wegkomen. Al 5 dagen lang worden op elke zender alleen maar beelden en nieuw van eigen overstromingen gebracht. Nee, geen Top Gear, geen films, geen buitenlands nieuws (Rio de Janeiro, 500+ doden, hoor je niks over). Australië, misschien 22 doden, die anders wel in een auto ongeluk of wat waren omgekomen, 24 uur per dag op tv. De verveling slaat hier dus al snel toe. Hoop dat we snel weer aan het werk kunnen!
Fok Queensland regering.
Oh ja, afsluitend met dit: Nadat wij beboet waren voor parkeren op een ogenschijnlijke goede plek, leerden wij het soort beleid kennen dat de regering daar voert. Dit wordt bevestigd als ik er aan toe voeg dat, sinds de wegen weer begaanbaar zijn, de regering er ALLES aan gedaan heeft de stroom zo snel mogelijk weer aan te sluiten. Niet zodat de getroffen inwoners contact kunnen hebben met familieleden, nee om zo de duizenden flitspalen in Brizzie weer aan de gang te krijgen. Busjes met vrijwilligers die onbekende mensen wilden helpen met opruimen, en voor een leeg kruispunt stonden, door rood reden en geflitst werden, komen massaal naar voren. Ja, de schade aan de wegen moet inderdaad door de regering betaald worden. En dat terwijl ze wel 4 dagen geen beschikking hebben gehad over hun grootste inkomstenpost. Ik voorspel: prijzen tolwegen omhoog, nieuwe tolwegen en drie keer zoveel bonnetjesambtenaren. We wachten af….

Het zware werk is weer begonnen. Een tegenslag voor Frank was de overstromingen niet tegen gehouden konden worden. Een laag water van ongeveer dertig centimeter hoog betrad het huis en is langzaam pas gaan liggen. Het werk ging echter onverminderd door. 38 graden in een bijenpak, we wisten al hoe het voelde, maar het blijft elke keer toch weer lekker zweten!
Zondag liepen we in het Hillston zwembad opeens twee Nederlanders tegen het lijf. Het werd nog gekker. Het tegenkomen van Nederlanders is een dorp met minder dan 500 inwoners in Australië was al een vreemde gewaarwording, maar toen de jongen ook nog eens vroeg of we uit Santpoort kwamen en Jens zijn naam wist, vertrokken onze bruine gezichtjes. Haha. Wat bleek, de jongen, Maarten van der Kroef, had met Nils op honkbal gezeten. Hij kende veel mensen die wij ook kenden, en had een vriendin uit West Friesland. Ze waren op wereldreis en waren in Hillston gestrand om wat bij te verdienen bij de lokale aardappelfabriek. Na een paar uurtjes met ze gepraat te hebben en ze wat honing te hebben gedoneerd voor hun avondmaal, zijn we zelf met Frank naar de Ex Servicemen club gegaan om onze geliefde Sweet and Sour Chicken te eten.