Whitsundays, Cairns

Het is al een tijdje geleden sinds ons laatste verslag, maar hier is dan een nieuwe, en waarschijnlijk ook een van de laatste. De laatste werkweekjes in Hillston leverden niet veel ‘’verslagvoer’’ op. Het was gewoon de tijd uitzitten en werken met onze bijenvriendjes. Verder nog noemenswaardig was het feit dat Louis in het Hillston-hospital onderzocht is door dokter Arkadi Bronstein voor zijn Thailandvaccinaties. De dokter schreef twee vaccinaties voor, waarvan hij zei dat twee genoeg moest zijn. Bij de apotheek bleek echter een van de vaccinaties niet aanwezig te zijn, nadat de bevoorrading van heel Australië voor stuk was gelopen.
Vorige week donderdag (10 maart?) verlieten we de shed van Frank ‘’Pappie’’ met een gefikste wagger. De laatste zware loodjes voor de Falcon. Met glans doorstond hij deze test (fingers crossed dat hij ook de laatste kilometertjes nog zonder problemen af kan leggen). Bestemming vanuit Hillston was Airlie Beach, the gateway to the Whitsunday Islands.
Onderweg bij een goede 6 apothekers gestopt voordat we in McKay eindelijk een Twinrix (hep A+B) vaccinaties konden bemachtigen. Meteen vertrokken we naar het dichtstbijzijnde Medical Centre, waar bleek dat één vaccinatie ver van genoeg was. Drie voor vertrek (op de dagen 7, 24, 31 en een jaar) naar Thailand moesten genomen worden. Dank aan Arkadi, die de andere 3 vaccinaties puur verzwegen heeft. Daarnaast scheelt het een goede 240 dollar, maar daar valt mee te leven. Tot op heden is er dus een dilemma, aangezien ik geen vaccins mee kan nemen het vliegtuig in en ik geen internationale prescription heb voor het vaccin. Daarnaast schreef Arkadi Louis spacende malariapillen toe en geen DTP-shit waardoor Louis (en trouwens ook Jens) nogmaals op doktersbezoek moeten in Cairns. Conclusie: Door matig handelen van de dokters in Hillston stroomt al het geld uit onze goudzakjes.
Maar goed, na een lange reis van meer dan 2 dagen door Outback NSW en outback QLD kwamen we veilig aan in Airlie. We besloten meteen een tourtje te boeken met ‘’Wings’’ en konden de volgende dag vertrekken. Zaak was nu dus snel een hostel te vinden en dit was bleek geen moeite. Lekker in een 10 dorm met een paar Duitse meisjes, twee Engelse gekken en 2 koppeltjes. Full house!
’S Avonds ondanks lichte vermoeidheid – van t rijden – nog even op internet gezeten en een biertje gedronken. Bleek dat er een tsunami in Jappie was geweest en dat er dreiging was voor een tsunami-waarschuwing was afgegeven voor Oz, en dat terwijl wij de volgende dag de zee op gingen. Ons geïntegreerde instinct zocht dan ook direct naar de dichtstbijzijnde surfshop; plankie pakken en banjeren! Maar het was helaas al avond. Meteen Tjalling even gecondoleerd met het verlies van een, op dat moment nog onduidelijk aantal, landgenoten. Maar uiteindelijk konden we er niet slechter om slapen.
Volgende ochtend gewekt door de wekker van een van de Duitse meisjes, een softversie van Tupac’s Changes (voor de kenners). Die Deutsche Fraulein in kwestie stond onder de douche, waardoor verscheidene snoozes doorstaan moesten worden. De Engelsen maakten dit haar nog geruime tijd na het incident duidelijk met hun mooie, voor de Duitse, onverstaanbare gentlemanaccent.
Om 10 uur werd netjes uitgecheckt, maar onze cruise vertrok pas om 1 uur. Er was dus nog wat tijd te doden. Na alle winkels in Airlie nog een keer te hebben langsgelopen en alle kraampjes op de lokale markt versleten te hebben, zijn we een paar dorpjes teruggereden om even in een sportwinkel te kijken en zodat Louis de kans had snel nog te schijten op een van zijn favoriete plekken: de plaatselijke McDonald’s. Na een penetrante geur verspreid te hebben en naast de pot te hebben gepist kozen één stinkende en één gedeo-de boy het hazenpad.
De catamaran, ‘’Wings 2’’ genaamd, was iets kleiner dan we hadden verwacht. Gelukkig kregen we een tweepersoonsbed toebedeeld, want in vergelijking met de andere bedjes was dit tweepersoonsbed van kingsize formaat. Het kutste bed was naar schatting een goede 35 cm breed.
Daarna was het tijd om onze medecruisers onder de loep te nemen. Een Engels volwassen koppel, een Ierse wannabe-teenager (eind 20) reisde rond met een Franse wannabe-mooiboy, die Fabian genoemd wenste te worden. Verder waren er nog 3 Amerikanen, Brian, Zachary (Zack) en Phil (de laatste reisde alleen en hield erg veel van Starwars..), 4 Fransen – waarvan een koppel- en één Duitser; Bernhard aka ‘’de jongen met de eeuwige germaanse glimlach’’. Laatstgenoemde koesterde elk moment van de reis. De staff bestond uit Leila, de skipper en een wat oudere vrouw, de jonge werkers Jake en Tristan en ‘’het meisje met de dikke memmen’’ Tiffany. Vanaf moment een was al duidelijk dat Phil zijn vizier op Tiff gericht had en een geile viezerik was. Hij voldeed aan het standaardbeeld van menig Amerikaan. Een witte behaarde, ietwat voluptueuze, kettingrokende jongeman met een enorm lelijke tattoo op zijn onderbuik die omlaag liep tot onbekende hoogte. Tiff, zich bewust van haar machtpositie, besloot dit uit te melken van het begin tot eind. Ze was vaak op het achterdek te vinden met Phillies peukies (en Phil).
Spelbreker was de hevige bewolking en regen. Het snorkelen bood echter veel genoegdoening. Het mooie koraal bij het Grote Barrière Rif en de spectaculaire vissen en zeedieren waren adembenemend. Denk hierbij aan Clownsvissen, roggen, kwallen, bastardfish, dolfijnen(baby’s) en andere regenboogkleurige vissen. Groepsgenoten zagen ook nog diverse haaien en een enorme zeeschildpad, maar helaas misten wij deze prachtbeesten net. Jens bleek in staat snel te herstellen van ‘’het verlies van zijn zeebenen’’ de eerste dagen. Het vele en goede eten deed onze buikjes meer goed dan ons lief was en de verschillende snorkellocaties gaven ons meer en meer inzicht in de adembenemendheid van het rif. Minpuntjes is helaas dat Jens’ onderwatercamera het vanaf minuut 1 begaf, zodat er geen beeldmateriaal is, en dat schelpen niet meegenomen mochten worden. Maar ja, des te meer reden om er zelf eens een kijkje te nemen, zou ik zeggen.
Na 3 dagen cruisen zijn we naar Cairns vetrokken, een goede 650 k’s. De verwoesting van cycloon Yase werd ons pijnlijk duidelijk gemaakt in het dorpje Cardwell. Hier lagen prachtige schepen op hun kop op de kade, honderden bomen waren met wortel en al uit de grond getrokken en vele huizen hadden geen daken en/of muren meer. Erg speciaal om te zien dus...
Verder hebben we ook erg gelachen toen we tijdens een steile afdaling een 4wd achter onze bumper hoorde hijgen. Deze hatelijke weggebruiker wilde graag 4 km per uur harder rijden dan de maximaal toegestane snelheid (iets waar we zelf ook liefhebbers van zijn). Even werd het idee geopperd dat we vol op de rem moesten, om zo een spiksplinternieuwe Falcon te claimen. Even later werden we dan eindelijk ingehaald door dit zuigertje. Voor ons reed een nieuwe micra, die schijnbaar precies 100 reed. De 4wd sloeg ook hier zijn slag, maar na de inhaalmanoeuvre verschenen er opeens zwaailichtjes vanuit de micra. Verdiende loon…
Nu zitten we in Cairns, waar we de komende twee weekjes gaan proberen de Falcon te verkopen en allemaal zaakjes af gaan ronden. Denk hierbij aan inentingen, terugclaimen van dokterskosten bij een Medicare-Centrum, bankrekeningen sluiten en nog wat spulletjes in slaan. Wat probleempjes met de Falcon moeten eerst echter opgelost worden, en dit wordt vermoedelijk het meest vervelende gedeelte. Maar we zien het wel, het loopt uiteraard wel goed.
Nog een kleine mededeling: Louis is zijn Australische nummer kwijt geraakt. Vanaf heden ben ik bereikbaar op Jens’ nr voor noodgevallen: (+61)0435034311 , maar ik ga ervan uit dat er geen noodgevallen plaatsvinden;) e-mailen kan ook altijd nog…