Abbi's, rode stenen, honingboxe en beesuits(again)

Na een nacht met weinig slaap was het dan eindelijk tijd om naar Alice Springs te vliegen met Quantas. Het was goedkoper om van Brisbane naar Sydney te gaan, en vervolgens naar Alice Springs dan direct, en dit werd dan ook gedaan.

Na een kleine 8 uurr reizen kwamen we aan in Alice Springs, backpackerresort''Haven''. In eerste instantie werden we op een meisjeskamer gezet (iets wat vooral Albert wel kon waarderen), maar al snel werd dit ongedaan gemaakt. Omdat er in het hostel niet heel veel te doen viel besloten we Alice Springs te verkennen. Al snel bleek dat we hiet te maken hadden met de 2tst grootste Aboriginalstad van Australie. De aapachtigen (niet discriminerend bedoeld, zo zien ze er alleen ongeveer uit..) zaten in grote getale in parkjes en langs de weg. Vaak stonken ze en dronken ze bier. Werk was voor vele van hen geen optie, aangezien de overheid hen wekelijks geld betaald (als onkostenvergoeding voor het afpakken van hun land) We werden gewaarschuwd dat aborigines vaak onberekenbaar konden zijn, ma hier hebben we weinig van gemerkt.

Alice Springs bleek een levendig klein stadje te zijn, dat getekend werd door zure zweetlucht en kleine aborignalboutiques met handwerk.Maar goed,

Inmiddels was het al avond geworden en zagen we een politieauto met een kooi langsrijden. Grappend (uiteraard) over hoeveel aboriginals er wel niet in deze kooi gezeten hadden namen wij alcoholische dranken tot ons. Marion (had ze teveel alcoholische versnaperingen genuttigd? ik denk het niet) zag plotseling het onwaarschijnlijke. Een langsrijdende politiewagen met - ja - een volle kooi.

Inderdaad. een abbi.

Dus wij lachen.

volgende dag werden we opgehaald met een busje, en wel om 5 uur 's ochtends. De trip zou 3 dagen (2 nachten) duren en ons langs diverse plekken in het Uluru-Kata Tjuta (voor de onwetenden: Ayers Rock; voor de onwetenden: een grote rode steen, zie google afbeeldingen) natinale (aboriginal) park brengen.

Direct bleek dat we in een machtige groep zaten. Drie Engelse meisjes, een getrouwd Duits koppel (deurwaarders, kettingrokers) en kersvers getrouwd Frans stel (huwelijksreis) en de 4 knapste van het stel: de 4 Dutchies Aalbert, Marion, Jens en Louis. Dit beloofde dus veel goeds.

Oh, de library in Hillston gaat dicht, wordt vervolgd

Na een urenlange bustocht kwamen we aan bij het kampement waar we de eerste nacht zouden vertoeven. Windstoten en regenval waren voorspelt (cyclone Yasi) en we sliepen in tentjes. Maar er was geen tijd om ons daar zorgen over te maken, want onze eerste trip richting de grote Kata Tjuta stenen stond op het programma.

Na een avontuurlijke wandeling maakten we ons op voor het volgende uitstapje; zonsondergang bij Ayers Rock. Dit beloofde, als we de gids mochten geloven, spectaculair te worden. Het weer bleek echter niet mee te zitten, en wolken zaten de zonsondergang een beetje in de weg. Champagne werd er wel gedronken en daarmee kwam gelukkig ook weer een zekere meligheid. Afwachtend wat de volgende morgen ons zou brengen, gingen we voldaan naar bed (raps over Manus werden niet achterwege gelaten)

's Nachts keerde het weer zich tegen ons. Harde regen en vervelende wind leken het tentje waarin we sliepen wel uit elkaar te trekken. Gevolg: weinig slaap. En dat terwijl we de volgende dag om half 5 op moesten staan, want we zouden ditmaal gaan kijken naar zonsopkomt bij Ayers Rock. Wederom werd ons prachtig uitzicht in het vooruitzicht gesteld, maar helaas was het een grauwe dag.

Vervolgens werden we met het busje om Ayers Rock heengereden, en eruit gezet met de mededeling dat we een rondje om de steen mochten lopen. Dit zou toch zeker wel 3 - 3,5 uur duren, aldus de gids. Niets bleek minder waar, en in recordtijd (en dat zonder door te lopen) liepen we om de steen heen. Nu kon je wel echt zien hoe groot hij was, aangezien het een aardig stukkie lopen was. Erg indrukwekkend.

Na een heerlijk avondmaal kwam de groep bij elkaar. Der Deutsche Unteroffizier und seiner Frau bleken met een drankje op goede gesprekspartners, en na wat aardige didgeridooklanken (dank Albert) en bier was de tijd alweer aangebroken om te slapen.

De laatste dag stond er een wandeling door Kings Canyon op het programma. Een prachtige wandeling langs gorges, de tuinen van Eden en afgesleten bergtoppen, bomen en ander natuurschoon.

Tijdens de reis terug naar Alice Springs bleek nog eens goed wat de hevige regenval had aangericht.
Delen van de weg stonden compleet onder water, en ''The Red Centre'' bleek opeens groen te zijn.


Na onze laatste overnachting in Alice Springs was het weer tijd om terug te vliegen naar Brizzie via Sydney. Na een vlucht met beduidend meer voetenruimte dan de voorgaande, kwamen we enigszins verpauperd aan in een nat Brisbane. Albert en Marion hadden voor ons vertrek naar The Alice een oud contact opgegraven, Eddy Bos. Deze boy bleek een in de voedselhandel te zitten en een aardig groot bedrijf te hebben met toepasselijke naam: Royal Foods. Na zeer listig spel van Marion had zij ons van een slaapplek weten te voorzien bij Eddy thuis.

In eerste instantie konden we het huis niet vinden, maar was het overduidelijk dat we in de goede richting zaten, aangezien links en rechts van ons enorme huizen opdoemde.

Toen Eddy dan ook met een paraplu zijn garage opendeed bleek wel in wat voor walhalla we terecht waren gekomen. HEt was jamemr dat het al avond was en dat we de volgende ochtend weggingen, aangezien de baas een aardig zwembad, een enorme boot, paar lekkere auto's en een pooltafel tot zijn beschikking had. Verder dan poolen kwam het helaas niet.

Na een heerlijke nacht en een nog lekkerder ontbijt was het tijd om de Ford Falcon op te halen (die we tijdens ons verblijf in Alice Springs mochten stallen op het bedrijf van de Edmeister). Ondanks dat Eddy in eerste instantie de sleutel niet kon vinden, kwam alles nog goed. Maar een pijnlijk moment was aangebroken, Appie en Marian moesten zich namelijk haasten om hun vlucht naar Cairns niet te missen. Afscheid werd dus wel erg snel genomen en weg waren ze.

Jens en ik besloten naar Byron Bay te rijden, waar we Maarten van der Kroeft en zijn chikkie toevalligerwijs weer tegen het lijf liepen (wat is Australie klein). Twee dagies hebben we vertoefd in Byron Bay, een Louis kreeg het voor elkaar (zo onterecht, overigens) uit een club te worden gezet omdat hij te veel ''gedronken'' zou hebben.

Tot slot zijn we naar Hillston gereden om nog wat werk te doen, zodat we ons laatste deel van de reis fully kunnen financieren. Hier vertoeven we nu nog steeds, en aangezien er niet zo heel veel werk te doen is, zijn we vaak te vinden in het zwembad, de bowlsbaan, de tennisbaan of in de nabijgelegen stad Griffith. Het vermedlen waard is ook dat we meetrainen bij FC Hillston, de slechste voetbalclub waar ik in mijn hele leven mee te maken heb gehad. Maar toch, de kilootjes moeten er vroeg of laat van af.